Scientific Society International Medical Student Conference

Jeśli szereg cytokin i czynników wzrostu, które zostały scharakteryzowane z komórek ludzkich, zbadano na naczelnych innych niż ludzie, wyniki takich podejść umożliwiłyby opracowanie testów do wykrywania i ilościowego oznaczania cytokin w modelach eksperymentalnych. Czynnik martwicy nowotworu-alfa (TNF-alfa) jest ważną pluripotencjalną cytokiną, która odgrywa kluczową rolę w obronie gospodarza. Jak dotąd nie doniesiono o pełnych danych molekularnych dla TNF-alfa małpy wiewiórki. Startery do łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR) zastosowano do śledzenia intronów, porównując rozmiary produktów otrzymanych przy użyciu cDNA i genomowego DNA jako matryc.

Genomowy DNA składa się z czterech eksonów i trzech intronów z 1793 nukleotydami. Odpowiadający mu cDNA składa się z 702 nukleotydów, a analiza filogenetyczna wykazała, że ​​Saimiri sciureus był najbliżej spokrewniony z rodzajem Aotus, naczelnym nowego świata, w porównaniu z naczelnymi ze starego świata (rodzaj Macaca i Papio). Wydedukowane białko TNF-alfa składa się z 233 aminokwasów, które są w 82% identyczne z człowiekiem, 95% z małpami z nowego świata i 79% z małpami ze starego świata. Sklonowany cDNA TNF-alfa będzie przydatny do ilościowego oznaczania TNF-alfa na poziomie mRNA.

W poprzedniej próbie modelowania przezłożyskowej ekspozycji na cisplatynę i genotoksyczności wykorzystano kilka ciężarnych małp Erythrocebus patas; większość zwierząt była eksponowana pod koniec ciąży, a analizy adduktów cisplatyny-DNA obejmowały tylko genomowy DNA. Tutaj określono tworzenie adduktów genomowego i mitochondrialnego DNA u płodów dwóch ciężarnych małp wystawionych na działanie pod koniec drugiego trymestru ciąży. Mnogie tkanki płodowe uzyskano po podaniu dawek 0,315 mg cisplatyny/kg masy ciała (łącznie 5,3 mg/m2) w 101. i 106. dniu ciąży.

Cięcia cesarskie wykonano 24 godziny po ekspozycji i 27 dni po ekspozycji. Addukty genomowego (g)-DNA cisplatyny obserwowano w nadnerczach płodu, mózgu, sercu, nerkach, wątrobie, skórze, śledzionie i grasicy. Gdy łożyska dwóch zwierząt podzielono na cztery koncentryczne regiony w coraz większych odległościach od pępowiny i oznaczono g-DNA, poziomy adduktów cisplatyny DNA były podobne we wszystkich czterech regionach.

Addukty mitochondrialne (mt)-DNA były wyższe niż addukty g-DNA w wątrobie matki i wątrobie, mózgu i nerkach płodu, co sugeruje, że mitochondria mogą stanowić szczególny cel dla genotoksyczności cisplatyny. Badanie wykazuje znaczną genotoksyczność płodu w g-DNA i mt-DNA małp patas narażonych na cisplatynę w macicy, co sugeruje, że podobnie eksponowane ludzkie płody mogą również doznawać uszkodzeń DNA wywołanych przez leki.

Badanie to opisuje selektywną zdolność C-1027 do indukowania ograniczonych uszkodzeń dwuniciowych w docelowym wirusowym DNA. Wpływ środowiska komórkowego na aktywność C-1027 zbadano przez oznaczenie zakresu, a także specyficzności uszkodzenia DNA wirusa małpiego 40 (SV40) w zakażonych litycznie komórkach BSC-1 ssaków oraz w oczyszczonych preparatach DNA SV40 . Uszkodzenie C-1027 wewnątrzkomórkowego DNA SV40 oszacowano ilościowo za pomocą topologicznej analizy konwersji postaci. Przy stężeniach C-1027 od 2 do 100 nM zaobserwowano stopniowy spadek wewnątrzkomórkowej superskręconej postaci I, któremu towarzyszył wzrost postaci III, przy 50% zmniejszeniu postaci I przy 50 nM. Uszkodzenie oczyszczonego DNA SV40 również było najbardziej wyraźne między 10 a 100 nM C-1027.

Gdy stężenia wyrażono jako wartości r (stosunek molowy lek/DNA), ilość C-1027 niezbędna do uzyskania 50% redukcji postaci I była niższa dla wewnątrzkomórkowego (r = 0,002) niż dla oczyszczonego DNA SV40 (r = 0,0035) . Uszkodzenie dwuniciowe było bardziej prawdopodobne przy traktowaniu C-1027 wewnątrzkomórkowego w porównaniu z oczyszczonym DNA SV40. Jednak zarówno w przypadku oczyszczonego, jak i wewnątrzkomórkowego DNA, analiza trawienia enzymami restrykcyjnymi wykazała uszkodzenia dwuniciowe w wielu określonych miejscach w całym genomie , szczególnie we wczesnym regionie genomu SV40 (np. w sekwencji kodującej duży antygen T) .

Nie zaobserwowano żadnych znaczących uszkodzeń ani w regionach początkowych (ORI) ani terminacji (TER) replikacji SV40. Zakres uszkodzenia C-1027 w DNA niezainfekowanych komórek BSC-1 był również określany ilościowo przy użyciu elektroforezy żelowej w polu pulsacyjnym. Przy 0,1 nM (r = 2,8 x 10(-5), gdzie włączanie [3H]tymidyny zostało zmniejszone o 80%, w niezainfekowanych komórkach BSC-1 wykryto 600 rad równoważnika uszkodzenia. Przy wartościach C-1027 r od 1 x 10(-4) do 40 x 10(-4), dwuniciowe pęknięcia były od 80 do 40-krotnie częstsze w genomowym DNA SV40 niż w komórce BSC-1. hamują akumulację wewnątrzkomórkowego DNA SV40 w porównaniu z inkorporacją [3H]tymidyny do niezainfekowanych komórek BSC-1 Tak więc synteza DNA SV40 wydaje się być mniej wrażliwa na zmiany indukowane przez C-1027 niż replikacja w niezainfekowanych komórkach BSC-1.

Phyloxin to nowy prototypowy peptyd przeciwdrobnoustrojowy ze skóry Phyllomedusa bicolor. W tym miejscu opisujemy równoległą identyfikację i sekwencjonowanie transkryptu prekursora filoksyny (mRNA) i częściowej struktury genu (genomowego DNA) z tej samej próbki liofilizowanej wydzieliny skóry przy użyciu naszej niedawno opisanej techniki klonowania.